Ekipi Partizana, koja je predstavljala kombinaciju mladosti i iskustva trebalo je oko dve godine da bi stvorila homogen sastav ne malih mogućnosti, a zatim i predočila izuzetan potencijal.
U Novi Sad je 1960. kao stažista stigao veliki stručnjak, trener državne reprezentacije, Nebojša Ninkov. Odmah je prišao odbojkašima i pomogao Dušku Popoviću u vođenju treninga u dvorištu DTV Partizan 1. Pored toga, nastojao je i da među srednjoškolcima i studentima nađe talentovane mladiće, koji imaju sklonosti i ljubavi za odbojku.
Njegovim dolaskom Novosađani su sredili redove i iskreno se nadali da će u novoj sezoni postići dobre rezultate. Pobede u prijateljskim utakmicama nad beogradskim ekipama Studentskim gradom i Partizanom (obe 3:2) tiho je najavljen uspon. Partizan je 1960. igrao u Vojvođanskoj ligi i osvojio visoko treće mesto.
Ninkov je posle stažiranja otišao, ali se kasnije, na sreću Novosađana vratio.
Momci iz juniorske ekipe pokazali su potencijal osvojivši četvrto mesto na Prvenstvu Srbije u Valjevu 1961. godine. Bila je to sjajna generacija, koja je u periodu koji je sledio, pokazala potencijal i u seniorskoj konkurenciji. Na finalnom turniru Novosađani su se plasirali iza tada jakih beogradskih ekipa Partizana, Jugoslavije i Poštara. Ekipu su činili: Mihić, Nonin, Janjetović, Nikolajević, Otić, Šikoparija, Milašić i Vasiljević.
Momci iz juniorske ekipe pokazali su potencijal osvojivši četvrto mesto na Prvenstvu Srbije u Valjevu 1961. godine. Bila je to sjajna generacija, koja je u periodu koji je sledio, pokazala potencijal i u seniorskoj konkurenciji. Na finalnom turniru Novosađani su se plasirali iza tada jakih beogradskih ekipa Partizana, Jugoslavije i Poštara. Ekipu su činili: Mihić, Nonin, Janjetović, Nikolajević, Otić, Šikoparija, Milašić i Vasiljević.
Bez ikakve dileme, u to vreme rađala se jedna dobra generacija, koja je kasnije postizala do tada najbolje rezultate kluba, a veliku pomoć imala je od starijih igrača Bilanića i Notaroša. Upravo tada postavljeni su temelji za dolazeće generacije, jer se tiho počela rađati ideja o organizovanom klubu sa kvalitetnom ekipom, koja će igrati značajnu ulogu u jugoslovenskoj odbojci. Te godine stigao je i Petar Kulešević, koji je mnogo značio novosadskoj ekipi.
Prve godine takmičenja u Srpskoj ligi (1963) Železničar je napravio veoma dobar rezultat. Novosađani su osvojili četvrto mesto u ligi sa 11 pobeda i 7 poraza, a kako se ispostavilo samo pobeda, ili dve, delile su tim od, bar, drugog mesta koje je donosilo učešće na kvalifikacijama za Saveznu ligu. Dakle, već tada je ekipa pokazala da je sposobna za visoke rezultate, ali da joj neodostaju nijanse, koje su uglavnom imale veze sa slabijim uslovima, odnosno organizacijom. Da škripi u organizaciji bilo je jasno još u januaru na godišnjoj skupštini, kada je konstatovano da je Uprava nedovoljno aktivna.
Veliku priliku da zaigraju na kvalifikacionom turniru za plasman u Sveznu ligu propustili su Novosađani 1964.
Odlučujući meč za prvaka, inače drugi susret Partizana i Železničara, odigran je u Novom Sadu krajem oktobra, kada su Klečani slavili 3:1. I nakon toga postojale su šanse za osvajanje drugog mesta i učešće na kvalifikacionom turniru za Saveznu ligu. Železničar je savladao somborski Partizan 3:1 i na trenutak se poradovao da je to dovoljno za drugu poziciju.
Međutim, i somborski Partizan i Železničar imali su isti broj bodova, pobeda i poraza, isti set količnik, a Somborci su osvojili drugo mesto zahvaljući za nijansu boljem poen količniku (1,15). Novosađani su bili treći sa poen količnikom 1,14!
Vredno je napomenuti da je u izboru za najbolje sportistu Vojvodine 1964. odine Branislav Otić zauzeo četvrto mesto.