Od sekcije do kluba

Odbojkaški klub Vojvodina od sekcije do profesionalnog kolektiva prešao je težak i dug put.

Sve je počelo na terenima koji su pravljeni od šljake iz napuštenih ciglana. Obeležavani su krečom, a brojevi na „opremi“ ispisivani kredom, ili prišivani. Obične patike mazane su cinkvajsom da bi bile bele, lopte su duvane ustima, vezivane, ili šnirane.

Ratni vihor još se nije ni stišao kako treba, a već su se počele igrati odbojkaške utakmice. Tako su 1945. odigrane utakmice Vojvođanske divizije KNOJ i Beogradske divizije, te meč FD Vojvodine i Vojne ekipe, pa Divizije KNOJ i reprezentacije Novog Sada. U julu 1945. odigrana je međugradska utakmica fiskulturnih društava Novog Sada, Subotice i Petrovgrada. Bila su to takmičenja u nekoliko sportova, pa i u odbojci, a Novi Sad je zauzeo poslednje mesto, iza Petrovgrada i Subotice. Kasnije, na fiskulturnom sletu u Novom Sadu u finalnoj utakmici za Prvenstvo Vojvodine u odbojci Južni Banat iz Pančeva savladao je ekipu Novog Sada 2:0.

Bili su to prvi koraci, koji su utrli put ka stvaranju jedne Vojvodine, danas pravog odbojkaškog giganta. A začetnik je bio Dušan Popović. Od sekcije Fiskulturnog društva Vojvodina, preko prve zvanične registracije u FD Sloga, klub je prešao težak, trnovit i dug put, da bi postao ovakav, kakvog sada poznajemo. Samo od 1946. do 1960. čak četiri puta je promenjeno ime, te se ekipa takmičila kao Sloga, Proleter, Vojvodina i DTV Partizan.

Možda igrači u to vreme nisu imali ništa, ali su voleli odbojku, bili pravi entuzijasti. Snalazili su se kako su umeli, često se susretali sa nepravdama, koje je Popović voleo da nabraja i ističe, a jedna od tiha je i ova:

– Sa juniorima DTV Partizan osvojio sam Prvenstvo Jugoslavije na sletu Partizana u Beogradu 1949. godine. Kristalni pehar pobednicima nikada nije stigao u Novi Sad da ukrasi naše vitrine. Pitam se zašto – govorio je Dušan Popović.

I Popović i Vojvodina bili su tih godina kao Don Kihot, sada je jasno da sve što su radili i uradili nije bilo uzalud. Dosta lekcija, uspona, padova, promena imena, reorganizacije, borbe – na kraju je, ipak, stigao željeni rezultat.

Igrači koju su nastupali za Vojvodinu od 1946. do 1960. godine: Nikola Amidžić, Branko Avdalović, Miloš Bakić, Borislav Barački, Milan Basarić, Boško Beljanski, Petar Bilanić, Petar Bizumić, Pavle Boškov, Dušan Budisavljević, Milan Čamprag, Dejan Delibašić, Velja Drndarski, Jova Đurić, Jovan Fenjac, Aleksandar Gajić, Strahinja Gajić, Srđan Ilić, Boško Ivanović, Vasilije Jovanović, Sava Kartardžić, Vladimir Kopčanski, Milan Kravić, Jovan Maglić, Danilo Marinković, Aleksandar Marković, Miloš Marković, Luks Marković, Žarko Matić, Miloš Maticki, Milan Notaroš, Branislav Otić, Petar Pavlić, Branko Petričević, Voja Petričević, Dušan Popović, Aleksandar Popović, Stevan Putnik, Zdravko Racić, Miloš Radosavljević, Miloš Radulov, Janko Radvanj, Uroš Ribarić, Miodrag Ristić, Ratimir Teodorović, Milutin Turidija, Mladen Unković, Bora Vojnović, Pavle Živanov, Boško Bošković, Lazar Gavrilović, Đorđe Preradović, Janjić Aleksandar, Milivoj Jovin, Dušan Krstić, Stevan Mirković,Velja Savić, Borislav Belišević, Mirko Blažić, Milan Bojinović, Sretko Bolesnikov, Mladen Vuković, Branko Gajinov, Radomir Galović, Svetislav Grubetić, Branko Glumac?, Aleksandar Dujić, Svetolik Đaković, Stevan Životić, Jožef Janorak, Josip Zidarević, Drago Ivezić, Milivoj Jakić, Branislav Jakšić,  Dragoljub Jakšić, Aleksandar Jančić, Branko Janjić, Milenko Jovanović, Branislav Jovin, Momčilo Jovović, Aleksandar Kerić, Franja Kovač, Milan Lasković, Uroš Mandarić, Branko Mrkić, Milovan Mušicki, Branislav Nenić, Milan Novaković, Mladen Obradović, Pavle Orušić, Geza Pastor, Mladen Pašalija, Radovan Perišićm Dragomir Petrović, Živorad Pećarić, Lazar Radovanov, Mile Stanković, Vasilije Stevančev, Svetozar Subotički, Nebojša Tatić, Dušan Tomin, Milutin Tomin, Miodrag Torbarov, Tomislav Tešić, Tomislav Terzin, Karlo Feldšer, Futoški?, Momčilo Cvijetin, Dušan Šijan, Lojze Šimenc…

1946 – 1950.

U to vreme postojale su samo sekcije u sklopu fiskulturnih društava, a u Novom Sadu su bila tri društva: FD Vojvodina, FD Radnički i FD Slavija. Istorijski značaj ima podatak da su u Pančevu 21. jula 1946. godine odigrane utakmice za Prvenstvo Vojvodine. Prvak je bio FD Radnički iz Petrovgrada, a učestvovali su još FD Spartak (Subotica), FD Sloga (Pančevo), FD Jedinstvo (Stara Pazova), FD Bački Petrovac i odbojkaška sekcija Fiskulturnog društva Vojvodina iz Novog Sada. Na to takmičenje igrači su putovali vozom, a karte su obezbeđene preko Mesnog fiskulturnog odbora. Ekipu su činili: Miloš Radosavljević, Miloš Marković, Miloš Maticki, Pavle Boškov, Žarko Matić, Sava Kantardžić i Ratomir Teodorović, koji je bio i kapiten.

Verovalo se da će novo društvo bolje funkcionisati, jer je ujedinjenjem dobilo više raspoložovih snaga. Međutim, ubrzo su krenule kritike na račun novoformiranog društva Sloga, koje je bilo nemarno prema svojim ograncima. U decembru je održana i godišnja skupština na kojoj je, zbog nerada, izabran novi predsednik: Aleksandar Kanazir. Kako bi spasili ugled, u FD Sloga su organizovali veliki turnir za košarkaše i odbojkaše, početkom februara 1947. godine. Sloga je najpre savladala Inđiju 2:0, zatim izgubila od Slavena iz Beograda 0:2, koji je i u finalu bio bolji od Spartaka.

U julu je u Staroj Kanjiži odigrano i Prvenstvo Vojvodine, za titulu se borilo osam ekipa, a prvi je bio FD Spartak. Pokazalo se da je kvalitet odbojkaških ekipa u pokrajini daleko bolji u poređenju sa prošlom godinom. Sloga je pobedila Vršac 3:0, Staru Pazovu 3:0 i Zrenjanin 3:1, izgubila od Kanjiže 2:3, Subotice 2:3, Pančeva 0:3 i Kikinde 2:3 i zauzela peto mesto.

Plasman na Prvenstvu Vojvodine 1947: 1. Spartak (Subotica), 2. Radnički (Kanjiža), 3. 6. Oktomvri (Kikinda), 4. Dinamo (Pančevo), 5. Sloga (Novi Sad), 6. Proleter (Zrenjanin), 7. Jedinstvo (Stara Pazova), 8. Jedinstvo (Vršac).

U potrazi za boljim uslovima odbojkaši 1948. godine napuštaju FD Sloga i prelaze u FD Proleter na Telepu. Usledila je reorganizacija sportskih društava, te su sekcije postale samostalne, odnosno vezane za strukovne saveze. I dalje su osnovni oblik aktivnosti bili turniri, pa je na istin način ponovo održano Prvenstvo Vojvodine, na kojem Proleter nije učestvovao, jer nije uspeo da se probije do nje. Proleter je počeo sa zvaničnim takmičenjima u Vojvođanskoj ligi 1949, kada je zauzeo četvrto mesto na tabeli. Za tu ekipu su nastupali: Petar Bizumić, Mladen Vuković, Ratomir Teodorović, Miodrag Ristić, Zdravko Racić, Mladen Unković, Bora Vojnović, Velja Drndarski i Jovan Fenjac.

Ekipa Proletera učestvovala je i na takmičenju u okviru proslave otvaranja Doma „Eđšeg“, gde je u finalu izgubila upravo od Eđšega 1:3.

Značajniji uspesi došli su već naredne godine kada je klub osvojio Zimski kup  Vojvodine i time se kvalifikovao na završnicu Kupa Srbije. Završnica Kupa Vojvodine je odigrana u Sremskim Karlovcima, a Proleter je u prvoj utakmici savladao Cement 3:0. U finalu je pobedio Karlovčane 3:1. Iste godine u aprilu, uoči predizbornih takmičenja organizovan je odbojkaški turnir za Prvenstvo grada, na kojem su učestvovale 23 muške ekipe sportskih društava, klubova, aktiva, preduzeća i ustanova. Svi timovi bili su podeljeni u četiri grupe, u kojima se igralo po jednostrukom bod sistemu. Prvo mesto osvojila je ekipa VK Dunav, koja je u finalnom takmičenju savladala Proleter. Treći je bio Eđšeg, četvrti Dentist. U to vreme FD Proleter je zaista primereno radio, a sopstvenim sredstvima izgrađena su igrališta za fudbal, odbojku, košarku i kuglanje. Prema zapisu iz Vojvođanskog fiskulturnika u septembru su se fuzionisali Proleter i Sloga, te je dalje isto društvo nastupalo pod imenom Sloga, što je i logično, jer je prema kasnijim zapisima upravo Sloga 1951. promenila ime u Vojvodina. Kako god, u Vojvođanskoj ligi 1950. ekipa Sloge osvojila je drugo mesto, iza somborskog Radničkog.